We zitten een weekje in het Oosten des lands. Heerlijk even genieten van elkaar en van niets hoeven.
Zo besloten we gisteren spontaan om naar Deventer te gaan. Een super leuk stadje trouwens.
Er liepen mensen met en mensen zonder mondkapjes rond en het was verder heel relaxed. Totdat er een vrouw in een winkel me aan keek en me vroeg waarom ik geen mondkapje droeg. Ik zei dat ik dat niet nodig vond, zeker gezien het feit dat ze niet werken (wat zelfs op de site van het RIVM staat, dus voor iedereen die dit wil checken, check het). Het bleek echter dat ze de vraag niet stelde omdat ze werkelijk geïnteresseerd was in mijn antwoord, maar als excuus om haar frustratie even over me heen te gooien en agressief aan te vallen. Nou heb ik altijd mijn bekkie wel bij me, maar ik was helemaal flabbergasted en toen er een antwoord bij me boven borrelde (namelijk dat ik haar gedrag een stuk a-socialer vond dan dat van mij, want ik val niet zomaar iemand aan over het feit dat ze wél een mondkapje droeg) was ze al weg. Ik was even helemaal van slag.
We gingen ergens een kopje koffie drinken en spraken met de man van een ontzettend leuk koffietentje, die binnenkort waarschijnlijk zijn deuren wel kon sluiten wegens de Corona maatregelen. Hij zei dat hij heel vaak agressief werd bejegend. Zowel door mensen die vonden dat hij een mondkapje op moest doen als hij dat niet had als door mensen die vonden dat hij geen mondkapje op moest doen als hij dat wel had. “Je kan het gewoon nooit goed doen” zuchtte hij.
Buiten bemoeide een verpleegster zich met het gesprek en vertelde dat zij in het ziekenhuis nu verplicht is de hele dag een mondkapje te dragen en dat ze na een paar uur elke dag weer hoofdpijn ervan kreeg. Ook zij kreeg veel agressie naar zich toe als ze dan even haar mondkapje liet zakken.
Waarom ik dit opschrijf? Omdat ik het gewoon allemaal niet meer snap. We zitten toch met zijn allen in hetzelfde schuitje? De één is bang voor een virus, de ander voor de toekomst van zijn kinderen of kleinkinderen en de ander over het verliezen van zijn bedrijf. Of misschien is hij wel bang om als complotgekkie te worden neergezet of dat hij straks verplicht wordt om zich in te enten.
Volgens mij verlangt iedereen naar verbinding, naar knuffelen en elkaar vasthouden. Mensen zijn kuddedieren, zonder elkaar zijn we niets. We hebben elkaar nodig!
Of je nou wel of geen mondkapje op wil, of je nou wel of niet wilt knuffelen, handen schudden of wat dan ook, laten we op zijn minst normaal blijven doen tegen elkaar. Ik zie zelf ook liever geen mondkapjes en was in het voorjaar zelf ook nog vol oordeel toen de eerste mensen met mondkapjes gingen lopen. Makke schapen vond ik ze en vooral dom, tot ik na een week of zo een snauw van iemand kreeg omdat ik te dicht bij haar stond. Ik keek toen in haar ogen en zag zo’n paniek en doodsangst; ‘Als je toch met zoveel angst in je systeem moet leven, dat lijkt me toch verschrikkelijk’ en mijn hart opende zich meteen. En wat was mijn eerste instinct… om haar een knuffel te geven 😀
Dat heb ik maar niet gedaan….
We are one!