Waarom je alleen maar richten op het positieve niet werkt…
Ik keek van de week naar een film op Netflix Penguin Bloom. Dit ging over een moeder, die op een gegeven moment van het balkon naar beneden valt en daardoor haar rug breekt, waardoor ze verlamd is en in een rolstoel terecht komt.
De film maakte toch nog wat oud verdriet bij me los. Zo ligt ze ’s nachts in bed en dan wordt haar zoon ziek, maar die roept om zijn vader, al gewend aan de situatie dat zijn moeder niet kan komen.
Hij gaat eruit en zij blijft liggen, zich afvragend of het goed gaat met haar zoontje. De vertwijfeling is zichtbaar net als het gevoel van totale nutteloosheid: “Ik kan niet eens een moeder zijn voor mijn kinderen”. Ze slaat vanuit frustratie alle foto’s kapot waarop ze aan het surfen was of van hun vele reizen. Bij mij was het precies andersom, er is volgens mij geen ene foto van mij in rolstoel of met mijn krukken. Of ik gooide de krukken opzij en leunde ergens anders op of anders ging ik niet op de foto. Ook was de verwijdering tussen man en vrouw zichtbaar. Allebei druk bezig op hun eigen eilandje met overleven en aanpassen aan een nieuwe situatie, niet in staat om hun verdriet en pijn te delen.
Ik kwam tijdens mijn laatste zwangerschap, al rond de 6 maanden, in een rolstoel terecht, een ernstige bekkeninstabiliteit. Al die tijd dacht ik dat ik na de bevalling wel weer zou kunnen lopen, dus ik hield het nog wel even vol. Blij met de komst van mijn derde kindje en genietend van het moederschap. Ook al werd de pijn per dag erger en had ik op het laatst elke dag helse pijnen, alsof er hete messen in mijn SI gewricht en mijn schaambeen werden gestoken, ik keek uit naar de bevalling en vooral dat ik daarna weer alles zou kunnen. Na de bevalling was ik een paar dagen aardig pijnvrij, dus ik dacht nog, zie je nou wel 😊
Totdat ik een week erna totale verkeerde begeleiding kreeg en ik opeens, van de één op de andere dag helemaal niets meer kon! Ik kon niet eens meer in een stoel zitten, dus werd ik bedlegerig. Met een pasgeboren baby, een meisje van 3 en een knulletje van 5.
Maar ik was positief en richtte me op beter worden. Ik keek naar alles wat ik nog wel kon; Zo kon ik zelf mijn baby voeden en hij kon lekker hele dagen op mijn buik liggen en ik kon de andere twee kinderen nog voorlezen op bed.
Mijn overlevingsmechanisme was letterlijk de gedachte dat het volgende week weer beter zou worden, dat ik volgende week wel weer zou kunnen zitten of dat ik volgende week zeker 8 stappen zou kunnen zetten ipv 6! Iedereen vond me zo ongelofelijk moedig en positief.
Maar ondertussen stortte mijn wereld in; elke dag verschrikkelijke pijnen, me ongelofelijk nutteloos en waardeloos voelen. Er werd me verteld dat ik niet meer zou kunnen lopen, of toch zeker niet zonder rolstoel of krukken, maar die angst stopte ik weg, want ik richtte me op wat ik wel wilde en wat ik wel kon.
Toen ik anderhalf jaar geleden het prana proces ging doen, had ik de eerste maand alleen maar pijn, ongelofelijke pijnen de hele dag door en dat zonder te eten (ik was zo overgevoelig geworden voor allerlei voedingsmiddelen, dat ik pijn had als ik me niet aan mijn dieet hield, maar nu at ik niet en had ik toch pijn). Na een maand werd ik het zo zat, voelde ik me zo ellendig en vooral ook zielig. Ik had echt medelijden met mezelf! Totdat ik me opeens bewust werd dat dat het gevoel was, dat ik van mezelf niet had mogen voelen tijdens mijn zwangerschap en daarna.
Nadat ik me dat bewust werd, was de volgende dag de pijn over! Ik ben er nog steeds van overtuigd dat mijn onbewuste mechanisme om alleen het positieve te willen zien op dat moment mijn redding was, anders was ik misschien wel zwaar depressief geworden of had ik niet de moed gehad om te vechten tegen wat de artsen tegen me zeiden. Maar uiteindelijk wil die andere kant, de wanhoop, de angst, me zo ongelofelijk waardeloos voelen, de eenzaamheid, al die gevoelens, ook ervaren en gevoeld worden.
Dus ja, je richten op het positieve, op alles wat wel goed gaat is een supermooie eigenschap, maar je laat een heel stuk liggen wat er ook wil zijn, wat ook gevoeld wil worden. Net doen alsof iets er niet is, gaat het niet zomaar van weg. Mijn ervaring is ondertussen dat je niets kunt laten liggen, je kunt het alleen tijdelijk parkeren, totdat dat laatje weer open gaat en zegt: “ready or not here I come, you can’t hide…” Je zult de shit in de ogen moeten kijken en doorvoelen. The feeling is the healing!