Een moment van verbinding

In Australië waren we uitgenodigd door een vriendin die ik een paar jaar daarvoor had leren kennen op een cursus in Malaga. Ze vroeg of we het leuk vonden om naar een natuurpark te gaan en koala’s en kangaroos te knuffelen. Eh… ja, duh!!
Na een fijn weerzien gingen we de auto in op weg naar het park, om erachter te komen dat ze een dierentuin bedoelde. Hmm… ik heb altijd een dubbel gevoel over dierentuinen; Aan de ene kant worden er dieren geboren, die anders misschien zouden uitsterven, maar aan de andere kant vind ik gewoon dat een dier niet in gevangenschap hoort.
Maar ja, we waren er al, hadden ook al betaald voordat ik er erg in had, dus wij naar binnen. De dierentuin was midden in de natuur, dus er hoefde niet veel voor worden nagebootst om de dieren in hun natuurlijke habitat te laten verblijven.
We stonden ergens in de rij en voordat ik het wist had ik ook nog eens betaald om met een koala op de foto te gaan. Een moment van verstandsverbijstering, want als ik één ding niet wil ondersteunen is het wel dit soort dingen. Toen gebeurde er van alles in mijn lijf en hoofd, het voelde alsof ik op slot ging, in een soort ‘hellup’ modus. Ik zei tegen Erik dat ik dit dus niet wilde, dat ik absoluut niet mee wilde doen aan deze handel, maar tegelijkertijd bleef ik staan in de rij. Het was zo bizar om te voelen, want ik wilde weglopen, maar mijn lijf bleef staan. Ik kon me niet meer bewegen en wist niet wat ik moest doen.
En toen was ik al aan de beurt. Ik was nog steeds in een soort schok, kon me niet bewegen, had een soort brainfreeze (maar dan zonder ijs), er kwam geen gedachte, geen beweging, niets, terwijl er iets in mij alleen maar weg wilde.
De verzorgster van de koala kwam naar me toe om te vertellen hoe en wat ik moest doen.
Ik keek haar aan en hoorde mezelf vragen of de koalas het leuk vinden om op de foto te gaan en of ze het aangeven als ze het niet meer fijn vinden. De vrouw zei een beetje afstandelijk dat ze zich aan alle regelgeving hielden. Ik zei dat ik gelijk geloofde dat ze zich netjes aan de regels houden, maar vinden ze het leuk om bij iedereen in de armen te gaan en geven ze het aan als ze niet meer wilden en wat ze dan doen. De vrouw werd stil en keek me in mijn ogen aan, er was een soort uitwisseling. We kregen allebei tranen in onze ogen. Ze kon voelen dat ik geen oordeel had, maar dat ik het beste wilde voor die dieren en dat zag ik bij haar ook. De liefde die zij voor die diertjes had was zo voelbaar. En zo stonden we beiden zachtjes te huilen.
De verzorgster gaf me de koala in mijn armen en ik werd op de foto gezet.
Daarna riep ze Erik erbij en wilde ze samen met mij (en ja nog steeds die lieve koalabeer) op de foto.
Zo zie je maar dat als ik mijn verstand had gevolgd en weg was gelopen, ik dit ontzettend mooie moment, van werkelijke verbinding, had gemist.  

Ze vertelde trouwens dat de koalas niet langer dan een half uur per keer met mensen op de foto gingen en zeker niet elke dag. Dat ze het duidelijk aangaven als ze niet meer wilden en dan hoeven ze ook niet meer en dat het geld werd gebruikt voor de opvang van gewonde koalas en voor het dierenziekenhuis dat ook bij de dierentuin hoorde (op dat moment werden er veel koalas vanuit de bosbranden verzorgd).