Soms heb ik opeens het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijt ben. In hoeverre dat kan, want ja, ik woon in mij, dus hoe kan ik dan mezelf kwijt zijn.
Teveel wat er gedaan moet worden, veel te lange dagen maken en dat zeven dagen in de week, heel veel mensen om me heen en als dat dan wekenlang of zelfs maandenlang blijft duren, dan krijg ik dat gevoel. In eerste instantie zie ik wel wat er gebeurt. Dingen worden me dan snel te veel, ik ben minder blij, word moe in mijn hoofd, vind mezelf zeurderig worden en voel me dus niet meer mezelf. Normaalgesproken neem ik dan meer tijd voor mezelf. Ik mediteer dan meer, doe ademwerk, ga tuinieren, dansen of gewoon lekker zitten met een boek en meestal gaat het dan beter, maar deze keer lukte dat niet.
Mijn lieve man zei: “waarom ga je niet weer naar Santiago lopen?” Waarop ik antwoordde: “Nee joh, gek!”
Maar het zaadje was geplant (Dank je lieverd <3)
Toen kwamen daar de tekenen: eerst iemand die ik op mijn eerste pelgrimstocht leerde kennen, die op facebook postte dat hij in Santiago was, daarna iemand die postte dat ze op reis was en daar altijd zo van geïnspireerd werd en als laatste kocht ik een zaterdag krant (wat sporadisch gebeurd) en toen ik die opensloeg stond er een heel groot artikel in over de tocht naar Santiago. Ja toen moest ik wel…. toch?!
Dus vertrek ik volgende week zondag naar Lissabon. Ik heb geen idee hoelang ik weg blijf. Dat ligt ook heel erg aan hoe het met onze Luna gaat. Ik ga in ieder geval eerst naar Fatima, dan loop ik verder. Misschien loop ik naar Porto, misschien loop ik door naar Santiago en misschien kom ik wel precies aan als de wijnfeesten zijn en komt mijn vader ook nog naar Santiago vliegen 🙂 En misschien ben ik het lopen wel spuugzat na een week…
Ik vind het wel weer spannend! Ik heb totaal niet getraind deze keer (ben een paar keer naar Renesse gelopen, 8 km en dat is het), ik spreek geen Portugees en ik ben benieuwd hoe het met mijn nieuwe lichaam zal gaan 🙂 Ik kan voelen hoe sterk mijn lijf is, nu ik op prana leef en hoeveel energie ik heb, maar tegelijkertijd is het toch een flinke aanslag om elke dag 25 of meer kilometer te lopen door de bergen, met een zware rugzak op. Maar ik heb er reteveel zin in!!! En oja, het is er nu ook nog volop zomer!
22 sept 2019
Er is een gezegde over de Camino, die ik altijd doorgeef aan mensen die eraan denken te gaan lopen; “Het moeilijkste aan de Camino is het vertrekken van huis”. Hoe waar is deze uitspraak weer gebleken! Voordat ik vertrok was er een strijd gaande in mij. Luna in haar conditie en Erik alleen laten met het vele werk dat bij de Finca hoort en mijn behoefte om even weg te zijn en los te zijn van alles maakte dat ik me egoïstisch voelde. Maar ik voelde ook hoe nodig ik het had, dus vertrok ik. En zoals iedere keer dat ik (ondanks mijn programma’s) vertrok en voor mezelf koos, voelde ik me zo heerlijk, zo open, zo dankbaar en zo stromend vanaf het moment dat ik in het vliegtuig zat 🙂
Ik liep de volgende dag op vleugeltjes om na een uur of vier lopen te voelen hoe een oude klacht weer in alle hevigheid terugkwam! Wow…. dat gaat hem dus niet worden, lopen met deze zware rugzak vandaag, mmm.. wat nu? Ik ben op de bus gestapt en dacht na een nacht rust weer verder te kunnen, maar helaas, pindakaas. De klacht was nog erger geworden en ik wist dat als ik door zou lopen ik weer weken van huis zou zijn (met de verergering van de klacht).
Okee, Spirit, dus toch niet deze Camino lopen, wat dan wel?
Ik ben naar Nazare vertrokken, wat een enorme aantrekkingskracht had en wat een leuke plaats was dat! Kippenvel om alle verhalen te lezen van de giant wave surfers! En op de plek staan en te zien hoe bizar hoog die golven dan zijn, de oerkrachten van de natuur weer voelen, was zo bijzonder. Heerlijk op het strand liggen en helemaal niets hoeven doen, de zon diep in me door laten dringen, het geluid van de golven, zo zalig. Ondertussen was ik aan het kijken of er ook een transportservice was vanaf Porto om mijn rugzak te vervoeren en kijken of ik zo wel verder kon lopen, om tot de ontdekking te komen dat ik mijn gids was vergeten in de vorige herberg. Ok, Spirit niet meer lopen dan 🙂
Ik ben alleen maar gaan voelen wat ik wilde en dat was Fatima zien. En dan zit ik in de bus naar Fatima en dan gebeurt het; Ik word overweldigd door een gevoel van liefde en dankbaarheid!! De tranen springen in mijn ogen en ik kan alleen maar lachen. Ik wil dansen en springen en juichen, YES, me is back en God wat heb ik me gemist ♥♥
Het voelt alsof er een enorme download van energie en inzichten door me heen komt en dat duurt urenlang.
In Fatima besluit ik dat mijn Camino zo goed is, dat ik weer alles heb gekregen wat ik nodig had, zoals ik elke Camino opnieuw heb mogen ervaren en ik boek een ticket terug naar huis voor de volgende dag. Op bed bedenk ik dat ik alle dingen die ik zo bijzonder van de Camino vind weer heb ontvangen, zelfs in deze korte tijd, maar nog niet de bijzondere ontmoetingen heb gehad die ik andere keren wel had.
Ik ben veel te vroeg op het vliegveld en besluit een koffietje te nemen. Alle tafels zijn bezet, dus ik vraag aan iemand of ik aan mag sluiten. We kijken elkaar aan en ik krijg kippenvel, we hebben een superleuk gesprek! Iemand die net als ik een buitenlandse ouder heeft, geboren en getogen in Rotterdam is en het hele gesprek is één lang kippenvel moment hahaha…
Ask and you shall be given <3
Buen Camino allemaal