De afgelopen 15 jaar hadden we eerst één, toen twee en al snel daarna een derde hond erbij.
Maar die eerste, onze cocker Luna, was echt mijn maatje <3
Ze was altijd bij me, zelfs als ik in mijn praktijk aan het werk was, lag ze onder de behandeltafel. Als ik in de tuin bezig was, lag ze in de buurt en hield ze alles in de gaten. Ze lag altijd op een plek waar ze iedereen kon zien en ze was bij menig ceremonie waar ze een echte therapeut hond was <3
Toen ze vorig jaar overleed deed dat dan ook ontzettend pijn. Nu was ze al een poosje meer in zichzelf teruggetrokken, omdat ze een beetje dement werd en ze was doof en blind, maar toch was er een enorme leegte toen ze er niet meer was.
Chelsey en een half jaar later ook Luna weg en zo bleven we over met Zorro, die best even heel erg depri werd zo zonder z’n roedeltje. We besloten voorlopig geen hond meer te nemen. De verzorging van Luna was best intensief het laatste jaar van haar leven. Eerst maar eens van Zorro genieten en als die er dan niet meer is, kijken we wel eens een keer verder.
Maar ja… het hart doet toch soms iets anders…
Zo begon ik toch al ‘stiekum’ af en toe op internet te kijken naar pups of adoptiehondjes, om iedere keer toch weer te beslissen nee voorlopig niet; We hebben het druk genoeg, het is weer net als een baby in huis, we zijn net gestart met een nieuw bedrijf erbij enzovoorts, enzovoorts.
Ondertussen had ik online ergens een nestje sprocker spaniels gezien, een kruising tussen een cocker en een springer spaniel, gewoon bij iemand thuis. Deze waren al vergeven, maar ik had in een opwelling die mensen een mail gestuurd dat als ze over 1 à 1,5 jaar nog een keer een nestje zouden nemen of ze dat zouden willen laten weten. Afgelopen week merkte ik dat ik toch weer ging lopen zoeken op internet. Ik had gereageerd op een jong vuilnisbakkie uit het asiel, maar die was ook al weg. Toen liet ik het maar weer los. De timing klopt gewoon niet, ik wil geen hondje nemen omdat ik Luna nog mis, veel te druk, weer 24/7 zorg in het begin en blablabla..
Wel zei ik s’avonds: “Ik laat het nu los. Laat het hondje dat bij ons hoort, maar op mijn pad komen, wanneer het daar tijd voor is.”
De volgende dag, echt zonder dollen, krijg ik een mailtje van de persoon met het nestje sprocker spaniels. Iemand was door ziekte afgehaakt en er was een teefje over……
Poeh, ja, wat doe je dan? Alles in mij riep jaaaaaa, mijn hoofd zei niet doen, maar ja, dat is dan een no-brainer voor me, dus zo zaten we opeens bij 8 kleine puppies, waarvan er nu dus 1 bij ons komt wonen over een maand. Erik en ik voelden ons zo vullen met vreugde, toen we dat kleine diertje zagen, dat er maar één naam bij haar past: JOY!
