Een paar weken geleden was het hier volle bak. Vier vrijwilligers van wwoofing en helpx, mijn broer met schoonzus, Pascal en mijn vader en in het weekend ook nog Thierry met Quirine. Heel erg druk, heel erg gezellig en er werd ook heel veel gedaan.
Maar ook zo druk, dat je niet meer in de gaten hebt of iedereen ook oplet en z’n spullen opruimt en dergelijke.
Zo liep ik op een dag langs Zorro, onze cocker en in mijn ooghoek zag ik iets geks. Ik liep eigenlijk al door, maar iets in mij dacht: “Wat ligt zijn koppie er raar bij!” Toen ik naar hem terugliep kreeg hij stuipen. Hij was bewusteloos, dus ik riep Erik, riep dat de dierenarts gebeld moest worden en rende met hem naar de auto. Bij de dierenarts werden we gebeld door één van de vrijwilligers: Zorro had twee plakken spacecake gegeten! Nu is teveel cannabis voor mensen niet zo’n probleem, maar honden hebben een ander systeem en daar kan er ernstige hersenschade ontstaan. Bij de dierenarts aangekomen werd hij direct aan het infuus gelegd en kreeg hij koude, natte handdoeken op zijn pootjes om hem af te koelen.
Gelukkig is het een gezonde hond en heeft hij het gered. Thuisgekomen toch nog maar een keer uitgelegd aan de vrijwilligers dat de regels die ze bij aankomst krijgen niet zomaar verzonnen waren en dat ze toch echt alle etenswaren moesten opruimen en achter slot en grendel moesten houden, want ja, honden zijn toch echt gewoon honden en als er iets lekkers ligt, vreten ze het op!
De volgende dag sliep Zorro lekker zijn roes uit. Gelukkig niets meer aan de hand…
Diezelfde avond kwam ik ’s avonds thuis uit Rotterdam en vond ik Erik heel erg ongerust over Luna. Ze had een aantal keren, abnormaal veel gebraakt. Op dat moment zakte ze door haar poten en viel ze bewusteloos neer. De kots had een hele rare kleur en toen ik eraan rook, rook het naar chocolade (chocolade is vergif voor honden!) Ik liep naar de jongens (we hadden 2 franse vrijwilligers waar Zorro ook de spacecake van had gepakt) en ja hoor ze hadden een doos pure hagelslag leeg gevonden… Luna’s hartje ging als een gek tekeer en ze bleef maar bewusteloos. Dus wij wederom in allerijl met een ernstig zieke hond naar de dierenarts. Daar aangekomen ging ook zij gelijk aan het infuus. De dierenarts zei dat het afwachten was of ze de nacht zou halen, dat het al te ver in haar systeem zat om haar maag leeg te pompen. Het was de ergste chocoladevergiftiging die ze ooit had gezien bij honden en als we een uur later waren geweest had ze het zeker niet gered. We hebben Luna later die nacht wel mee naar huis genomen, want als ze dan toch moest sterven dan wel bij ons thuis en niet alleen in een hokje.
Het heeft twee dagen geduurd voordat haar hartje weer op een normaal tempo klopte en ze weer een beetje de oude was.
Maar gelukkig loopt ook zij hier weer lekker kwispelend rond. Ook zij is een ouwe taaie, met haar 13 jaartjes <3
We hebben de jongens weggestuurd. Zij logen eerst over de hagelslag en vonden dat het de schuld van de honden was…
Over het algemeen heb ik niet zo veel moeite meer om dat wat is te accepteren, maar door zoiets stoms je hond verliezen had ik toch wel heel veel moeite mee gehad!
Het was een heftige, intense week, die we niet graag meer over zouden doen en die er best in heeft gehakt.
We werden weer even met onze neus op de kwetsbaarheid van het leven gedrukt…
