Corona

Elf jaar geleden volgde ik de lessen van Daniel Yuno, mijn toenmalige spirituele leraar.
Hij maakte ons bewust van alles en nog wat, hoe we als mensen in elkaar zitten, hoe het ego werkt, van onze programmeringen en onze projecties en alles wat daarbij hoort en dat was best pittig.
Ook vertelde hij over de zelfzucht van de mens, over hoe makkelijk het is om iemand te manipuleren en welke methodes iemand gebruikt om zijn zin te krijgen. Heel verlichtend en vooral ook onthutsend allemaal. Zo’n moment van alle tafelpoten onder je tafel vandaan, geen houvast meer aan het bekende, ver weg uit de comfortzone.
Toen kwam de Mexicaanse griep en hij vertelde ons van te voren hoe het zich allemaal uit zou spelen. De angst die in de media werd gecreeërd voor deze pandemie, de gevolgen die niet te overzien zouden zijn en de vele doden die het virus zou veroorzaken. Een lockdown was er toen nog niet, waarschijnlijk hadden we dat toen niet allemaal als makke schapen geaccepteerd.
Wel werden er 34 miljoen vaccins ingekocht, voor elke burger 2 vaccins. We werden allemaal opgeroepen om ons in te laten enten, maar ondertussen was er ook een hele tegenbeweging op gang gekomen. Mensen die wel wakker waren en die naar de feiten bleven kijken.
‘Was deze griep wel zo erg als in de media werd gesuggereerd? En was deze wel zo gevaarlijk? Gingen er echt zoveel mensen aan dood, als dat ze hadden voorspeld?’
Er was maar een zeer kleine opkomst bij de massale inenting. En ja hoor, weer kwam de angstmachine op gang, de dag na de inentingen, stond er weer groot in de krant hoeveel doden er weer waren gevallen door deze griep en natuurlijk was de opkomst bij de tweede ronde vaccinaties veel groter.
Pas later, toen de miljoenen overgebleven vaccins waren verkocht aan Afrika, kwamen er steeds meer rectificaties in de krant, dat laatste meisje dat zou zijn overleden aan de Mexicaanse griep, bleek toch overleden te zijn aan complicaties van een hartafwijking en die oudere man, bleek al opgegeven te zijn. Nog weer later bleek het uiteindelijk om een milde griep te gaan, die lang niet zoveel slachtoffers eiste als van te voren werd ingeschat. Alle paniekzaaierij was voor niets geweest.

Ik zeg niet dat dit griepvirus niet een super heftige is, je wordt er flink ziek van en wanneer je al oud of ziek bent, is er een grote kans dat je deze griep niet overleeft.
Maar dat is elk jaar bij de griep en trouwens ook tijdens hele hete zomers, dat trekken vele ouderen ook niet meer. Is dit ook niet juist de natuur?
Ik vind persoonlijk dat de maatregelen totaal overtrokken zijn en ik denk dat dit muisje een enorme lange staart gaat krijgen. Want wat doet het met een mens als je niet bij het sterfbed van je vader mag zitten, of de begrafenis van tante Co kan bijwonen? Wat doet het als je als oudere persoon hele dagen alleen thuiszit, wekenlang? Wat doet het als je vader zwaar depressief wordt, omdat zijn bedrijf failliet is gegaan? En daarnaast wat doet al die angst en stress met een mens, angst voor een onzichtbare vijand, elke dag opnieuw gevoed door de vele media?
Ik zie ook zeker de enorme grote voordelen; een schonere wereld met een schonere lucht, mensen die eindelijk een beetje kunnen ademhalen omdat ze niet meer mee hoeven in de rat race. Mensen die weer voelen wat werkelijk belangrijk is, verbinding en samen zijn.
Zo geniet ik zelf ik van deze tijd, het voelt bijna als vakantie. Het zonnetje schijnt, ik heb volop tijd om in de tuin te werken en er worden eindelijk klussen gedaan, die we al 5 jaar lang wilden doen, maar waar we niet aan toe kwamen omdat het centrum al onze tijd en aandacht vroeg. Onze kinderen zijn hier, samen met ons kleinkind en we hebben veel lol, dansen samen, klussen samen en het is allemaal heel relaxed.  Dus ben ik positief en zie ik alle positieve kanten aan het Corona verhaal? Ja zeker wel, maar ik blijf ook realistisch!
Ik vergeet niet dat ondertussen mijn vrijheid is afgenomen! Dat er naast de verbinding ook weer tweekampen zijn ontstaan, de groep die voor de maatregelen is en die het allemaal maar zwaar overdone vinden. Ook zie ik alle mooie maniertjes waarop we allemaal in het gareel worden gehouden door elkaar.. We moeten onze verantwoordelijkheid nemen, we moet vooral alles heel positief blijven zien, hoezo dan? Mogen we niet meer down, chagrijnig, echt zijn, mogen we nergens meer van balen?
Blijf je echt zo positief als de muren op je af komen? Als je partner zwaar gestresst is, omdat hij zijn bedrijf kapot ziet gaan? Als je een heerlijk weekend huisje hebt, waar je niet meer toe mag, maar verplicht bent om met je kleine kindertjes op je flatje te blijven?
Vind je het echt okee dat er nu veel bedrijfjes omvallen, dat het toch al korte seizoen voor de toeristische sector nog korter wordt. Dat je straks misschien wel verplicht wordt je in te laten enten voor een griep waar je persoonlijk helemaal niet bang voor bent.
En vergeet vooral ook niet dat je geen enkele keer je mond hebt opgedaan. Dat je dat misschien wel wilde, maar dat er toen werd gezegd dat je toen vooral je verantwoordelijkheid moest nemen. Uiteindelijk zal het allemaal wel ergens goed voor zijn en nogmaals ik vind de relatieve rust ook wel even zalig, maar ik vraag me ook af waar dit allemaal naartoe gaat en welke maatregelen we bij de volgende griepepidemie weer kunnen verwachten… Waar ik heel veel dingen niet weet, weet ik één ding wel heel erg zeker en dat is dat angst nooit een goede raadgever is!